Lieve Saskia,
Om je te bedanken voor de onwijs lieve manier waarop je mij hebt geholpen (officieel met het bouwen van mijn website, maar in feite ook met het opzetten van mijn bedrijf en het vasthouden van zelfvertrouwen als startend ondernemer), stuur ik je met veel liefde het boek ‘De ontembare vrouw’ van Clarissa Pinkola Estes. We hadden het erover omdat jij beschreef geraakt te zijn door een van de teksten voor de website. Een tekst die moest verhuizen naar de blog, omdat hij voor een landingspagina ‘te confronterend’ was. Die tekst is nu deze brief geworden en ging over ‘de grijze wolk’.
Het is nog steeds behoorlijk taboe om het gewoon helemaal niet leuk te vinden met je baby. Om, heel eerlijk gezegd, gewoon hartstikke eenzaam te zijn na een paar maanden. Veel vrouwen vinden hun baby wel lief maar zitten echt niet op een roze wolk. Ik heb het hier niet over een postpartum depressie, dat is een klinische toestand. Ik heb het over de vele vrouwen die hadden gehoopt – omdat iedereen dat steeds zegt – dat ze wel vanzelf direct helemaal verliefd zouden zijn op de baby. Dat ze met liefde elke nacht vijf keer een flesje zouden geven, hoe vermoeiend ook. Dat ze geen ressentiment zouden voelen jegens een partner die wél gewoon de deur uit kan. Dat ze het niet heel zwaar zouden vinden, dat zorgen, ook al hebben ze een ‘droombaby’.
Voor sommigen was de bevalling moeilijk en zit dat ook nog in de weg. Zijn ze woest en verdrietig over wat er met ze is gebeurd. Maar wil niemand luisteren. Of willen ze niet delen omdat ze dan horrorverhalen of loze adviezen terugkrijgen. Of misschien was de bevalling heel makkelijk, hebben ze daarom ‘niks te klagen’. En zijn ze toch heel ongelukkig.
En dan nu het lijstje met oplossingen en tips!
Of toch maar niet. Natuurlijk zijn er een aantal dingen die je soms kunt verbeteren. Meer hulp accepteren bijvoorbeeld, een slaapcoach inhuren, sporten, ‘selfcare’… Heb jij destijds ook al deze tips al gehad? Had je er wat aan?
Ik geloof dat er heel veel situaties zijn waar we niet naar een ‘oplossing’ zoeken maar naar betekenis en verbinding. Waar we een ooievaar in de lucht willen zien en hoop voelen. Het idee dat er bij een grijze wolk direct iets opgelost moet worden, impliceert ook dat iedereen maar gelukkig zou moeten zijn met haar baby. Of dat het niet soms gewoon zwaar mag zijn.
Ik was zelf heel gelukkig met mijn eerste kind, maar na een half jaar werd het heel zwaar. Hij sliep erg slecht. Mijn man en ik overleefden een beetje langs elkaar heen. Ik kon niet meer helder denken, waardoor ik verzoop in het werk. Totdat mijn man ernstig ziek werd, een week na de eerste verjaardag. Van de een op de andere dag stond ik er in praktische zin alleen voor. Geen idee hoe het herstel zou gaan, of alles weer normaal zou worden. In de periode die volgde gaven mensen mij adviezen. Wat had ik daar een hekel aan! Ik had verdriet, ik wilde gehoord worden. In deze tijd had ik meer hulp mogen vragen, en accepteren, en al die tips toepassen. Maar mensen die er gewoon voor me waren, dat was eindeloos veel belangrijker. Verbinding, op het moment dat ik die verbinding uit de weg ging omdat mijn ziel dun als vlindervleugels op mijn huid lag. Een luisterend oor. Schoorvoetend zoeken naar hoe dit een plek te geven, hoe de onzekerheid uit te houden. Ik ben zeker “vrienden” kwijtgeraakt in deze periode. Mensen die niet het geduld hadden om echt te luisteren, en onzekerheid samen met mij te laten bestaan.
In deze periode pikte ik het boek ‘De ontembare vrouw’ op. Een van de verhalen gaat over Skelettenvrouw. In elke relatie, zo vertelt de schrijfster, komt Skelettenvrouw op enig moment een kijkje nemen, en gaat niet meer weg. Zij waakt over wat er moet sterven om de relatie actueel, levend te houden. Skelettenvrouw is de verbeelding van de cyclus van leven, dood, nieuw leven; van transformatie. Om mijn gezin bij elkaar houden moest ik radicaal afscheid nemen van veel verwachtingen en dromen over hoe deze periode voor ons zou zijn, met onze dreumes die net kon lopen. Het lezen van het verhaal en de uitleg gaven mij inspiratie, vertelden mij dat ik in staat was om te rouwen om een geliefd droombeeld, en iets nieuws te laten groeien. Het hielp me ook anders kijken naar onderdelen van mijn ervaring. Er kwamen inzichten bovendrijven; wat betekent trouw eigenlijk echt voor mij, wat betekent het in deze omstandigheden om van iemand te houden? En terwijl mijn man misschien wel moeilijker werd om van te houden, en het lang duurde voor het weer ‘leuker’ werd, ging ik tegelijk meer van hem houden. Wat liefde is, dat kreeg een nieuwe lading in deze tijd. Dáár over kunnen praten, dat hielp mij eindeloos veel meer dan een oplossingsgericht ‘hoe kom je zo snel mogelijk uit een zware periode’. Misschien is dat ook wat mensen soms meer nodig hebben dan ‘hoe kun je je baby wél leuk vinden’. Of zit ik er naast met deze vergelijking?
Soms vormt onze wens om een “probleem” op te lossen een obstakel om beter, onbevooroordeeld te kijken, te voelen, en dit moment te omarmen. Niet zoals het zou moeten zijn, maar zoals het is.
Luisteren, dat kan jij trouwens heel goed. Luisteren met twee oren, naar wat gezegd wordt en wat niet gezegd wordt. Je vertaalt dat heel knap naar passende beelden. Het bijproduct bij dat ‘product’ is vertrouwen; ja, zie je wel, het is niet zo gek, wat ik had bedacht.
Het boek bevat nog veel meer verhalen. Er zit er vast een of meer tussen die voor jou precies op dit moment een snaar raken, alsof je een ooievaar ziet vliegen vlak voordat iets groots geboren mag worden. Ik hoor graag een keer welk verhaal. En vooral waarom. Voor nu, nogmaals veel dank!